Saturday, March 29, 2008

Can you feel it!


Full moon means full of equanimity!
Blue color means assured and balanced mind!
White color means no expectation and purification!
Gentle winds mean comfortable life with full of harmony!
Silence means feeling peaceful!
No clouds mean no misery!
No mist means immaculate performance!
No gust means stability and no terror!

Though....


No stars mean lonesome life!

Especially for you,
SuuChit (07/07/00, 1:20 PM)

**************************************

တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ လျပည္႔ညရဲ႕ ေကာင္းကင္အလွရယ္....
မင္းရဲ႕ျပာေသာအေရာင္ဟာ ေသခ်ာမႈတခုနဲ႔ ဟန္ခ်က္ညီေစတယ္...။
မင္းရဲ႕ျဖဴစင္ျခင္းဟာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားကို ခ၀ါခ်ထားတယ္...။

ေလျပည္ေလညွင္းေလးေတြကေတာ့...
ပူပင္မႈမ်ားစြာနဲ႔ ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ့စိတ္ကို္
သက္ေသာင့္သက္သာ၊ သဟဇာတ ျဖစ္ေစတယ္...။

မင္းရဲ႕ဆိတ္ျငိမ္မႈဟာ ျငင္သာမႈမ်ား မ်ားစြာနဲ႔
ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႔မထင္ ျမဴတိမ္ကင္းေလေနေတာ့
စိတ္ပ်က္စရာမွန္သမွ် တို႔နဲ႔အေ၀းဆံုးမွာ
ခရီးသြားေနၾကတယ္....။

ေလျပင္းေတြသယ္ယူလာမေပးတဲ့ မင္းေၾကာင့္...
ထိတ္လန္႔တၾကားေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြ ကင္းတဲ့ကိုယ္႕ဘ၀ဟာ
တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းလွပါတယ္ကြယ္.....။

အျပစ္ဆိုစရာမရွိ ျငိမ္သက္လွပေနတဲ့မင္းရယ္.....
ၾကယ္ေလးေတြသာ ရွိရင္ မင္းဘ၀ရဲ႕
အထီးက်န္ေဖာ္မဲ့ျခင္းဆိုတာ ဘယ္မွာရွိႏိုင္ပါေတာ့မလဲ...။

စုခ်စ္
၃၀.၀၃.၂၀၀၈
ညေန ၃.၁၆

မခ်ိဳေသာ မ်က္ႏွာ


ကၽြန္မရဲ႕ ပင္ကို မ်က္ႏွာထား က တည္တဲ႔ တင္းတဲ႔ အထဲမွာ ပါတယ္။ အဲဒီထဲ တခုခုကို စဥ္းစားေနတဲ့ အခ်ိန္ဆို္ ပိုျပီးထန္သြားေရာ။ ငယ္တုန္းကဆို ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကၽြန္မကို အျမင္ကပ္တဲ႔ ေကာင္ေလး အခ်ိဳ႔က သူ႔လုပ္စာတရပ္ကြက္လံုး ေကၽြးထားရတဲ႔ရုပ္နဲ႔လို႔ ေထာပနာေပးၾကပါတယ္။

ကၽြန္မလည္း မ်က္ႏွာကို တမင္ၾကီးတည္တာ တင္းတာ ပုပ္တာ ဟုတ္ပါဘူး။ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ ထဲက သုခေျပာသလိုေျပာရမယ္ဆိုုရင္ အေမေမြးထဲက ဒီမ်က္ႏွာပါ၊ ဒီရုပ္ပါလို႔ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနျပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာၾကတယ္။ နင့္မ်က္ႏွာက ျမင္တာနဲ႔ ရွိန္တယ္တဲ႔။ ေကာင္ေလးေတြ ေတာ္ရံုတန္ရံု လိုက္စကား မေျပာရဲဘူး။ မစရဲဘူးတဲ႔။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မဟာ ေနရင္းထိုင္ရင္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးေတြရဲ႔ သက္ေတာ္ေစာင့္ လိုလို၊ လူမိုက္ဂိုက္နဲ႔ ေပါ့။ ျပီးေတာ႔ မသိတဲ့မခင္ေသးတဲ့ သူေတြကဆို မာနေတာ္ေတာ္ၾကီးတယ္လို႔ ထင္ၾကသေပါ့ေလ။

တေန႔ေတာ့ အကို၀မ္းကြဲတေယာက္က ေျပာတယ္။ မ်က္ႏွာၾကီး အဲလို စူပုပ္၊ တည္တင္း မေနပါနဲ႔ဟာ။ မိန္းကေလးဆိုတာ ေဟာသလို ျပံဳးျပံဳးေလးေနရတယ္။ ဒါမွ ခ်စ္စရာေကာင္း၊ လူခ်စ္လူခင္လည္း ေပါ တာတဲ့။ ဒီေန႔ေက်ာင္းသြားရင္ သတိထားျပီး ျပံဳးျပံဳးေလးေန။ ဟုတ္လားတဲ့။ အိုေကေလ။ ေကာင္းျပီ၊ ၾကိဳးစားၾကည္႔မယ္ေပါ့။

ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီေန႔မနက္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ အိမ္က ထြက္လာတယ္။ စိတ္ထဲမွာ စဥ္းစားထားတယ္။ ဒီေန႔ တေန႔လံုး သတိထားျပီးျပံဳးျပံဳးေလးေနမယ္ေပါ့။ အိမ္ကေန ဘတ္စ္ကား ဂိတ္ထိ လမ္းတေလွ်ာက္ သတိတရနဲ႔ ျပံဳးျပံဳးေလး ေနတယ္။ အရင္ကဆို လမ္းတေလွ်ာက္ဘယ္သူမွ ၾကည္႔တာဟုတ္ဘူး။ မ်က္စိက လမ္းမေပၚပဲၾကည္႕ျပီး ပိုက္ဆံေပ်ာက္ရွာသလို ငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္ နဲ႔ သြားေနၾက။ ဘယ္ရမလဲ၊ ဒီေန႔ေတာ့ လမ္းမွာေတြ႔တဲ႔ သူေတြကိုလည္း ျပံဳးျပံဳးေလး ၾကည္႔ေပးလိုက္တယ္။ စကားမေျပာဘူးၾကေပမဲ႔ တရပ္ကြက္ထဲသားေတြပဲ။ ျပံဳးျပသင့္ပါတယ္ေလ။ ငါကတည္တည္ၾကီးေနေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ။ ဟုတ္တယ္။ ေတာ္ၾကာ အလကားေနရင္း လူမုန္းခံေနရမယ္။ လူေတြက ကၽြန္မကို ၾကည္႔ျပီး နည္းနည္းေတာ့ ထူးဆန္းေနၾကသလိုဘဲ။ အိုေလ ဒါကိုယ္႔စိတ္ကထင္ေနတာျဖစ္ေနမွာပါ။ ေဟာ တခ်ိဳ႕ဆိုျပန္ေတာင္ျပံဳးျပသြားၾကတာ။

ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့လည္း ဘတ္စ္ကားေစာင့္ရင္း ျပံဳးျပံဳးေလးေပါ့။ ေဟာ ဘတ္စ္ကား လာျပီ။ ဘတ္စ္ကားေပၚတက္တယ္။ ျပံဳးျပံဳးေလးပဲ။ စပယ္ရာကို ကားခ လွမ္းေပးေတာ့လည္း ျပံဳးျပံဳးေလးပဲ။ ထိုင္ခံုအလြတ္မွာ ၀င္ထိုင္ေတာ့လည္း ျပံဳးျပံဳးေလးပဲ။ တမွတ္တိုင္ တမွတ္တိုင္ ရပ္လိုက္တဲ႔အခါတိုင္းလည္း ျပံဳးျပံဳးေလးပဲ။ ဟာဟ…ေတာ္လိုက္တဲ့ငါ။ လမ္းေလွ်ာက္လည္းျပံဳး၊ ရပ္လည္းျပံဳး၊ ထိုင္လည္းျပံဳး၊ ထလည္းျပံဳး။ ခုထိကို အျမဲျပံဳးေနဖို႔ သတိလက္မလြတ္ေသးဘူး။ စဥ္ဆက္မျပတ္ တရားမွတ္ေနတဲ႔အတိုင္းပဲ။ သတိေလးနဲ႔။ ဒီလိုဆိုလည္း ျပံဳးျပံဳးေလးေနဖို႔က အလြယ္သားပဲ။ အလကားေနရင္း သူမ်ားအျမင္ကပ္တာလည္း မခံရေတာ့ဘူးေပါ့။

ဒီလိုျပံဳးျပံဳးေလး လုပ္ေနရင္းနဲ႔ပဲ ဘတ္စ္ကားက ဘီပီအိုင္မွတ္တိုင္ကို ေရာက္ေတာ့မယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚက ဆင္းဖို႔ထိုင္ခံုမွထတယ္။ ဟာ…စိတ္မပူနဲ႔။ မေမ႔ဘူး။ မေမ႔ဘူး။ ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ မွတ္တိုင္ပါတယ္လို႔ ေအာ္တယ္။ ျပံဳးျပံဳးေလး ဘတ္စ္ကားေပၚက ဆင္းဖို႔ျပင္တယ္။

ဒါေပမဲ႔လည္း ဘတ္စ္ကား ထြက္ေပါက္ေလွခါးထစ္ေလးကို ေျခခ်ေနတုန္း အေနာက္က ဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့ သူေတြရဲ႕ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သံေတြကို ၾကားလိုက္ရတဲ႔ အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ အျပံဳး ပေရာဂ်က္ၾကီးဟာ အဲဒီေနရာမွာပဲ အဆံုးသတ္သြားပါေတာ့တယ္။

ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ေနပါလိမ့္။ မ်က္ႏွာက ျပံဳးစိစိ၊ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔။

ဟုတ္ပ။ မိန္းခေလးျဖစ္ျပီး တည္တည္တံ့တံ့ ဣေျႏၵေလးနဲ႔ ေနတာမဟုတ္ဘူး။ တဲ့။

********************************************

ဒါဟာ…ပထမဦးဆံုး ကၽြန္မ ဘ၀မွာ ရလိုက္တဲ႔ မတူရင္မတုနဲ႔ ဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာပါပဲ။

နိယာမ သေဘာသဘာ၀ အရ မ်က္ႏွာခ်ိဳတာဟာေကာင္းပါတယ္။ သူတပါးရဲ႕စိတ္ကို ၾကည္ႏူးေစပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္႔သဘာ၀နဲ႔ မကိုက္တဲ႔ အလုပ္ကို အတင္းဖန္တီးမိရင္ လူကဲ့ရဲ႕စရာ ျဖစ္တတ္တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မ သေဘာေပါက္နားလည္သြားခဲ့ပါတယ္။

ဟင္း….ျပံဳးတတ္ဖို႔ဆိုတာမလြယ္ပါလား။

ေမေမကေတာ့ ေျပာတယ္။ သမီးေရ… မ်က္ႏွာခ်ိဳဖို႔ ၾကိဳးစားတာထက္ စိတ္ထားခ်ိဳဖို႔ ၾကိဳးစားပါကြယ္တဲ့။

တကယ္လို႔ ကၽြန္မနဲ႔ လမ္းမွာ မေတာ္တဆမ်ား ေတြ႕ၾကမယ္ ဆိုရင္… ျပံဳးျပံဳးေလး မေနတတ္တဲ့ ကၽြန္မကို ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါလို႔။ မ်က္ႏွာက မခ်ိဳတတ္ေပမဲ့ စိတ္ထဲကေတာ့ အျမဲခ်ိဳေနပါ့မယ္ေနာ္။

စုခ်စ္
29/02/2008
2:47pm

Tuesday, March 25, 2008

အဓိပၸါယ္မရိွတဲ့ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္

(The Scream by Advard Munch)

အဲဒီတုန္းက မွတ္မွတ္ရရ ...
စုခ်စ္ ၃တန္းပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အိမ္ကေနေက်ာင္းကို ေဖေဖ မအားလို႔ လိုက္မပို႔ႏိုင္ရင္ အေဒၚ၀မ္းကြဲက ရထားနဲ႔ လိုက္ပို႔ေလ့ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ရထားစီးရင္း ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ဒီေန႔ထိ မွတ္မိေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ရထားစီး လူတန္းစားက အမ်ိဳးစံုပါတယ္။ ရံုးသမားေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ရထားေပၚမွာ ေစ်းေရာင္းတဲ့သူေတြ၊ သူေတာင္းစားေတြ၊ ဆင္ေျခဖုန္း ရပ္ကြက္ က်ဳးေက်ာ္တဲေတြမွာ ေနၾကတဲ့ ျမိဳ႔ထဲကို ေစ်းေရာင္းသြားၾကမဲ့ လက္လုပ္လက္စားေတြ အမ်ားအျပားေပါ့။ စုခ်စ္ဆို ရထားစီးရမွာ အရမ္းကိုေပ်ာ္ပါတယ္။ ရထားေပၚမွာ လူအမ်ိဳးအဖံုဖံုကိုေတြ႔ရတာ အရမ္းစိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလို႔ပါ။ ျပီးေတာ့ ကာရန္နေဘေတြနဲ႔ ေစ်းေရာင္းတဲ့ သူေတြဆိုလည္း အရမ္း သေဘာက်ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားစားရင္ ေမာ္ေတာ္ေလးမ်ားသြားသလို တဘြတ္ဘြတ္ ဆိုတဲ့ရက္ဆားသည္အေျပာကို သေဘာက်ျပီး ရီလို႔ မဆံုးလို႔ အေဒၚက ရွက္ျပီး ေပါင္တြင္းေက်ာလိမ္ဆြဲတာေတာင္ခံခဲ့ရဘူးတယ္။

တေန႔ေတာ့ ရထားစီးလာခဲ့တာ ဘူတာတခုအေရာက္မွာ လက္မွတ္စစ္တက္လာပါတယ္။ ခုထိသူ႔ရုပ္ကို မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ အသားခပ္လတ္လတ္၊ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ မ်က္ႏွာေၾကာခပ္တင္းတင္းနဲ႔။ သူက တက္လာလာျခင္းပဲ အေပါက္၀မွာရွိတဲ့ မုန္႔လက္ေဆာင္းအထမ္းသည္အဖိုးၾကီး ကို သေဟာက္သဟဲ စလုပ္ပါတယ္။

ခင္မ်ားတို႔ စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိ အေပါက္၀ပိတ္ျပီး ဒီအထမ္းၾကီးကို ထားျပန္ျပီ။ ဆဲလိုက္ရမေကာင္းရွိေတာ့မယ္။ ကဲ..ေပးစမ္း...လက္မွတ္ဆိုျပီး...ေအာ္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ အထမ္းသည္အဖိုးၾကီးကတုန္တုန္ရင္ရင္နဲ႔ လက္မွတ္ေလးထုတ္ေပးျပီး...
ငါ့တူရယ္ ဦးေလး ပိုက္ဆံမရွိလို႔ အထမ္းအတြက္ တန္ဆာေတာ့ မလုပ္လုိက္မိဘူး။ လူစီးလက္မွတ္ကေလး ၀ယ္ဖို႕ ပိုက္ဆံပဲ ရွိေတာ့လို႔ပါ။ ဒီတခါေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါလူေလးရယ္။ ဒါဏ္ေငြေဆာင္ရမယ္ဆိုရင္လည္း ဦးေလး ဒါေလးေရာင္းျပီး အျပန္မွာ ေဆာင္ပါ့မယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ငါ့တူရယ္နဲ႔ ... တတြတ္တြတ္နဲ႔ ေတာင္းပန္ေနတာ။

အဲဒီေတာ့ လက္မွတ္စစ္က ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ဘာလုပ္လဲ သိလား။သူ႔ခါးက ခါးပတ္ကိုေလ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ခြၽတ္ျပီး အဲဒီ အဖိုးၾကီးရဲ႔ ေက်ာကို လႊဲ လႊဲျပီး ရိုက္ေတာ့တာပဲ။ ျပီးေတာ့ ပါးစပ္ကလည္းေျပာေသးတယ္။ ကဲ ေနာက္ဒီလို စည္းမရွိကမ္းမရွိ ခိုးစီးဦးမလား။ ခိုးစီးဦးမလား ဆိုျပီးေတာ့။ စုခ်စ္ဆို ရုတ္တရက္ လန္႔သြားျပီး၊ ေနာက္ေတာ့ အံ့အားသင့္ျပီး၊ ျပီးေတာ့ ေဘးဘီကဘယ္သူ႔ကို အကူအညီ ေတာင္းရမလဲဆိုတဲ့ အေတြးေတြေ၀့လို႔ တခဏခ်င္း ရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးစံုေတြနဲ႔၊ အဲဒီျမင္ကြင္းကုိ မမွိတ္မသုန္ေငးၾကည္႔ေနမိခဲ့တယ္။

ဒီလက္မွတ္စစ္ကလည္း လက္မွတ္မပါတာ ရိုးရိုးမဖမ္းပဲ ဘာျဖစ္လို႔ ရိုက္တာလဲ။ လူဆိုးဓျမမွ မဟုတ္တာ။ ငါ့မွာသာ ပိုက္ဆံရွိရင္ ဒီဘၾကီးအတြက စိုက္ေပးခ်င္လိုက္တာလို႔ ေတြးျပီးေငးေနမိတယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း မုန္းတီးျခင္း၊ အံ့ၾသျခင္း၊ ဂရုဏာသက္ျခင္း၊ ျပီးေတာ ဘယ္သူမွ ၀င္ျပီးမေျပာၾက မကူၾကတာကို နားမလည္ႏိုင္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ရခဲ့တဲ့ ၃တန္းေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ရဲ႔ ရင္ထဲက ဒါဏ္ရာဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည္႔တိုင္ မက်က္ေသးပါဘူး။

ငါၾကီးလာရင္ အဲဒီလို မတရား ရက္စက္တဲ့ သူေတြကို ဖမ္းျပီး ဒါဏ္ေပးပစ္မယ္။ ငါၾကီးလာရင္ အဲဒီလို မတရားလုပ္တဲ့၊ ရက္စက္တဲ့ သူေတြ မရွိေစရေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီလို တေန႔လုပ္မွ တေန႔စားရတဲ့သူေတြအတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ် အဆင္ေျပေျပ အလုပ္လုပ္စားႏိုင္ေအာင္ကူညီေပးမယ္။ စသျဖင့္ မႏိုင္ရင္ကာ အေတြးေလးေတြကိုလည္း သတိရတိုင္း ေတြးမိခဲ့ဘူးပါတယ္။ ေတြးမိတိုင္းလည္း ခံစားခ်က္က ခါးသီးပါတယ္။

************************

ေနာက္..အျဖစ္အပ်က္ တခုကေတာ ေက်ာင္းျပီး ၉၆ခုႏွစ္ ေလာက္က စုခ်စ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုျပီး မႏၲေလးကေန မံုရြာကို ဘုရားဖူးထြက္ခဲ့ရင္းၾကံဳခဲ့ရတာေလးပါ။ မံုရြာမွာဘုရားေတြလွည္႔ဖူးရင္း ေက်ာက္ကာရြာနားက ဘုရား၀င္းထဲ အ၀င္ စုခ်စ္တို႔စီးလာတဲ့ ဆူပါရုကားေလးေဘးမွာ ျပိဳင္တူလာရပ္တာ ေတာကလာတဲ့ ဘုရားဖူးကားလို႔ ထင္ရတဲ့ ဒိုင္နာကားတစင္းပါ။ အဲဒီကားေပၚကေန ေတာရြာေတြက လာတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ တဘက္ကိုေခါင္းေပါင္းထားတဲ့ ဦးၾကီး၊ ေဒၚၾကီးေတြနဲ႔ ကာလသားသမီးေတြ အေယာက္၂၀ေလာက္ဆင္းလာၾကပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ လက္ထဲက တုတ္တိုတို တစ္ေခ်ာင္းကို ေ၀ွ႔ယမ္းလို႔ အစိမ္းေရာင္၀တ္စံု ၀တ္ထားတဲ့ ဂင္တိုတိုလူတစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ေပၚလာျပီး ....
ကဲကဲ..ဘုရားဖူးလာတဲ့ သူေတြ..ဘုရားေနာက္မွဖူး... ဒီထဲကို အရင္၀င္..ဒီထဲကို အရင္၀င္ဆိုျပီး.. ေအာ္ေခၚပါတယ္။ သူ၀င္ခိုင္းတဲ့ ေနရာက ဘုရား၀င္းေဘး တေခၚသာသာေလာက္က ကြင္းျပင္တခုဆီ သြားတဲ့ ၀င္ေပါက္ကိုပါ။ အဲဒီေနရာမွာ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ေထာင္ထားတာကိုလဲ ခပ္ေရးေရးလွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ စုခ်စ္ထင္တာကေတာ့ ေထာက္ခံပြဲ တခုခု (ဘာေထာက္ခံပြဲလဲဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာ မမွတ္မိပါ) ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

စုခ်စ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစုကေတာ့ သူ႔ကို တခ်က္ငဲ့ၾကည္႕ျပီး၊ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ကိုယ္႔ဘာသာ ဘုရားဖူးဖို႔ ေရွ႔ဆက္သြားတာေပါ့ေနာ္။ ကားေပၚက ပထမဆံုး ဆင္းလာတဲ့ ေတာက ဦးၾကီး ၃၊ ၄ ေယာက္လည္း စုခ်စ္တို႔ေနာက္ကပါလာတာေပါ့။ အဲဒီမွာ အဲဒီလူက ေအာ္ေတာ့တာပဲ။

ေဟ့..ဟို အဖိုးၾကီးေတြ...နားကန္းေနလား..ဒီကို အရင္သြားျပီးမွ ဘုရားဖူးရမယ္လို႔ ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား..ခင္မ်ားတို႔ လူစကားနားမလည္ဘူးလား၊ ေသသြားခ်င္လား ဆိုျပီး...တုတ္ကို ေ၀ွ႕ေ၀ွ႔ျပျပီး ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ စုခ်စ္တို႔ လည္း ရုတ္တရက္ရပ္ျပီး မေက်မနပ္နဲ႔ လွည္႔ၾကည္႔တာေပါ့။ အဲဒီမွာ စုခ်စ္တို႔ အဖြဲ႔က ပါလာတဲ့ အကိုၾကီးက ျပႆနာျဖစ္မွာစိုးလို႔... သြား..သြား...နင္တို႔ ေနာက္လွည္႔ၾကည္႔မေနၾကနဲ႔ေလ ဆိုျပီး စုခ်စ္တို႔ကို ဘုရား၀င္းဆီ အျမန္ေရာက္ေအာင္ တြန္းလႊတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဦးၾကီးေတြနဲ႔ ဒိုင္နာကားေပၚကသူေတြ အားလံုးကေတာ့ ဘုရားဖူးဖို႔ မသြားရပဲ အဲဒီသူေျပာတဲ့ ၀င္းထဲကို အရင္၀င္သြားၾကရပါတယ္။ တဘက္ေခါင္းေပါင္းေလးကို ျဖဳတ္ေခြၽးသုတ္လို႔၊ နားမလည္ႏိုင္စြာ ဘုရားကို လည္ျပန္ေငးေမာၾကည္႔ျပီး၊ ဘာမွ ျပန္မေျပာရဲပဲ ၀င္းထဲကို ၀င္သြားၾကရတဲ့ ဦးၾကီး၊ ေဒၚၾကီးေတြရဲ႔ ပံုေတြကို ဒီေန႔ထိမ်က္လံုးထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေနတုန္းပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ဘုရားေတာင္ေကာင္းေကာင္းမဖူးႏိုင္ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး တျဖစ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

စုခ်စ္ရင္ထဲမွာလည္း ဒုတိယအၾကိမ္ ဒါဏ္ရာရရွိခဲ့ပါတယ္။

************************

ကုလားကား ၾကည္႔ဘူးတဲ့သူေတြ သိမယ္ထင္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကားေတြက ပထမမွာ ဇာတ္လိုက္က မတရားႏွိပ္စက္ခံရျပီး ေနာက္မွျပန္လည္လက္စားေခ်ခန္းေတြေပါ့။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လိုက္က တစ္ေယာက္ထဲ၊ လူဆိုးေတြက အုပ္စုလိုက္နဲ႔ ႏွိပ္စက္ေန၊ ၀ိုင္းျပီးသတ္ေနလိုက္ၾကတာ။ ေဘးမွာက လူအုပ္ၾကီးက၀ိုင္းၾကည္႔လို႔။ ဘယ္သူမွလဲ ၀ိုင္းမကူၾကဘူး။ တခါက ညီမေလးတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ ကုလားကားေတြက ပိုလြန္းတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေလာက္မတရား ႏွိပ္စက္ေနတာကို လူေတြက ဘာမွမကူပဲ ၀ိုင္းၾကည္႔ေနၾကတာ အဓိပၸါယ္မရွိတာတဲ့။

စုခ်စ္ကေတာ့ ေျပာလိုက္တယ္။ ေအး...အဲဒီ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာေတာင္ မယံုႏိုင္စရာ၊ အဓိပၸါယ္မရွိ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ အျပင္မွာတကယ္ျဖစ္ေနတာ မစုခ်စ္ေတာ့ ျမင္ဘူးတယ္ေဟ့လို႔...။

************************

နာက်င္စြာႏွင့္ ဤစာကို ကံုးပါတယ္....။

Sunday, March 23, 2008

Photo Design (Chan Myae Yeik Thar)

ခ်မ္းေျမ႕ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ၂၀၀၇ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာမွာ စင္ကာပူ တရားစခန္း ကို ၾကြလာစဥ္တုန္းက ခ်မ္းေျမ႕ျပကၡဒိန္အတြက္ ဆရာေတာ္ဘုရား ျပင္ခိုင္းတဲ့ ဓါတ္ပံုေလးေတြကို ျပင္ထားတာပါ။ ဖိုတိုေရွာ႔ နဲ႔ ပိန္႔ေရွာ့ပရို ၂ခု ေပါင္းျပီး ျပင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ ေက်ာင္းမလွဴႏိုင္လို႔ ဓါတ္ပံုထဲမွာပဲ လမ္းခင္း၊ ပန္းပင္ေလးေတြ စိုက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ပေရာ္ဖယ္ရွင္နယ္ မဟုတ္ေပမဲ့ ကုိယ္ၾကိဳးစားပမ္းစား ျပင္ထားတာေလးေတြ ဆရာေတာ္လည္း သေဘာက်၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေက်နပ္ ႏွစ္သက္ေနေတာ့ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္တာေပါ႔ေနာ့...။

(၁) ဆရာေတာ္ဘုရား - နယူးဇီလန္
သကၤန္းေရာင္နဲ႔ေနာက္က သစ္ပင္ေရာင္တူေနေတာ့ သစ္ပင္ကို ဖယ္လိုက္ျပီး ငွက္ေလး ေတြ ထည္႔ေပးလိုက္တယ္။

(၂) ေမွာ္ဘီ စံေက်ာင္း
တိမ္ေလးေတြရယ္ ပန္းခင္းေလးေတြရယ္ ျဖည္႔လိုက္တယ္။

(၃) ဆြမ္းစားေက်ာင္း
ကတၱရာလမ္းေလးခင္းျပီး ျမက္ေတြ၊ ပန္းေတြစိုက္ေပါ႔။

(၄) ဓမၼာရံု
ကတၱရာလမ္းေလးခင္းျပီး ျမက္ေတြ၊ ပန္းေတြစိုက္ေပါ႔။

(၅) ပန္းျခံ
ျမက္ပင္ေလးေတြ ျဖည္႔ေပးလိုက္တယ္ေလ။

(၆) ပန္းျခံ
ျမက္ပင္ေလးေတြ ျဖည္႔ေပးလိုက္တယ္ေလ။

(၇) ေမွာ္ဘီ စံေက်ာင္း
အရိပ္က်ေနတာေတြ ဖယ္လိုက္တယ္။

Saturday, March 22, 2008

မဂၤလာပါရွင္။


မဂၤလာပါရွင္....။

ပထမ post ၃ခုေလာက္တင္ျပီး တႏွစ္နီးပါးရွိမ ေနာက္ထပ္ posts ေတြကို တင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။ အပ်င္းထူတတ္လြန္းလို႔ပါ။ မအားလို႔ ဆိုတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မၾကိဳက္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မို႔ အပ်င္းထူလြန္းလို႔ လို႔ပဲ ဆိုပါရေစေတာ့။

blog အေၾကာင္းကိုစျပီး သိတာကေတာ့ ရံုးက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း တရုတ္ကေလးနစ္ကီက နင့္ရဲ႕ hobby ကဘာလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါ Reading and Writing လို႔ေျဖေတာ့ ဒါဆို blog ေရးပါလားလို႔ အၾကံေပးရာကစသိခဲ့တာပါ။ အဲဒါ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေလာက္ကေပါ့။

သူက ဒီ page ေတြမွာ Register လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုျပီး WordPress နဲ႔ Blogspot ကိုျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခက္တာက ကိုယ့္ရဲ႕ hobby က ပ်င္းတတ္တာလဲ ပါတယ္ဆိုတာ သူကမသိေလေတာ့ သူေျပာတဲ့ေန႔ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ေလာက္ကတဲက register လုပ္ထားတဲ့ WordPress မွာHello! ကလြဲလို႔ ဘာမွကိုမေရးျဖစ္ပါဘူး။

ေနာက္ သူမ်ား blog ေတြ၀င္ဖတ္ျပီး ေရးဖို႔အားက်ျပန္ေရာ။ Blogspot မွာ register ၂ခါ ေလာက္လုပ္ျဖစ္တယ္။ Hello! ကလြဲျပီး ေရးရမွာ ပ်င္းျပန္ေရာ။ အဲ...ေနာက္ဆံုးတခါ မွတ္မွတ္ရရ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ ဒီတခါေတာ့ တကယ္ကို blog ေရးမယ္ဆိုျပီး ၂၀၀၇ ေမြးေန႔မွာ ေနာက္အမည္ တစ္ခုနဲ႔ blog တစ္ခု ကိုဖြင့္ျဖစ္ပါေသးတယ္။
ဟင္း...... ။ Hello! .......again....ေပါ့ရွင္။

ဒီေန႔ ၂၂.၀၃.၂၀၀၈....။ ဘာအထိမ္းအမွတ္ေန႔မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ပ်င္းတဲ့စိတ္ေတြ ေ၀းေ၀း လႊင့္ပစ္ျပီး Blog Design ကို စိတ္ပါလက္ပါ ျပင္ျဖစ္တယ္။ ဗမာလိုေရးလို႔ မရေသးတာကို ေရးလို႔ရေအာင္ အရင္ ျပင္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အရင္က English လို ေရးထားတဲ့ post ၂ခု ကို ဗမာလို ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ျပင္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ စိတ္ၾကိဳက္ Template ေတြ႔ေအာင္ Internet မွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ကို ေမႊေႏွာက္ လိုက္ရေသးတယ္။

Blog Design ကေတာ့ မခက္လွပါဘူး။ ျမင္ဆရာ ေတြ Guide လုပ္တဲ့အတိုင္း လုပ္လိုက္တာေပါ့ေနာ္။ ဒီအတြက္ ကိုယ္အျမဲ၀င္ ဖတ္ေနၾက blogger ကိုညီလင္းဆက္ နဲ႔ ကိုေမာင္လွ ကို အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ရွင္....။